Prolog

Hej!
A więc znalazłam się w tym wielkim świecie blogów. Nie jest on jeszcze do końca dopracowany, ponieważ czekam na szablon i niedługo pojawi się opis. Ale mam nadzieję, że szybko poprawię jego wygląd :)
Jak prawie na każdym portalu moim nickiem jest VioletAngel. I pod nim będę wam właśnie publikować rozdziały mojej historii. Nie jest ona fanfickiem, to opowieść wymyślona całkowicie przeze mnie. Przyjmuję wszelką krytykę w komentarzach, jak każdy popełniam błędy, a za każdą pochwałę serdecznie dziękuję :)

Chciałabym ten prolog zadedykować dwóm osobom:
Magdzie - bez której ten blog w ogóle by nie powstał, za to, że mnie motywuje do działania i już chce szipować moje postacie! Magolas forewah ^^
Ani - która tak naprawdę zna już całą historie, a dalej chce ją czytać i była jedną z pierwszych osób, które ją ujrzały przed opublikowaniem

Tym czasem oddaje w wasze ręce prolog. Mam szczerą nadzieję, że przypadnie wam do gustu :)

Prolog

- Uspokój się Maddy – skarciłam samą siebie w myśli.

 Moją głowę coś rozsadzało. Czułam się jakby ktoś włożył tam dzikie zwierzę, które właśnie chce się wydostać i próbując to uczynić obija mi się o każdą jej część. Siedziałam wsparta na rękach, oczekując ukojenia. Wiedziałam, że przyjdzie. To nie pierwszy raz. Znów widziałam obrazy których nie umiałam rozszyfrować. Znów słyszałam to jedno słowo - ”Ketharia”, którego znaczenia nie znałam i jak już wiadomo internet także.

Nagle wszystko ucichło. Jakby ktoś nagle wyłączył ból jednym pstryknięciem. Odetchnęłam z ulgą i dźwignęłam się powoli z łóżka. Chwiejnym krokiem podeszłam i stanęłam przed najbliższą mi rzeczą - lustrem. Moje jasnobrązowe włosy były dziwnie naelektryzowane, jakbym tarła je balonem, a moje szarozielone oczy lekko wilgotne.

- Wszystko w porządku? - usłyszałam głos w swojej głowie

No tak. Po co komórki, jak można kontaktować się z własnym bratem poprzez umysł.

- Jest okey Matt - odesłałam wiadomość.

- Idę do Starbucka - usłyszałam - kupić Ci kawę?

-Chętnie - mój brat postanowił zakończyć "transmisje" ponieważ nie usłyszałam już nic więcej.

Położyłam się z powrotem i zamknęłam oczy. Moja klatka piersiowa unosiła się teraz powoli i spokojnie, jako że już się uspokoiłam. Wciąż nie rozumiałam do końca co się dzieję, ale cieszyłam się, że przynajmniej nie jestem w tym sama.

Wtem poczułam się jakoś inaczej. Delikatnie uchyliłam powieki i cieszę się, że to zrobiłam, ponieważ mogłam szybko wystawić swoje ręce naprzód, co uchroniło mnie niechybnie od nieprzyjemnego zderzenia z sufitem. Moje łóżko lewitowało nad nim jak gdyby nigdy nic.

Skup się Madylin – powiedziałam do siebie cicho i delikatnie myślami, zaczęłam sprowadzać je na dół.

Proszę mamo nie wejdź teraz czasem do pokoju.